© Emy Elleboog
Sancties als sluitstuk van een activeringsbeleid
Werkzoekenden riskeren sancties wanneer ze onvoldoende inspanningen leveren om werk te vinden of niet ingaan op voorstellen van arbeidsbemiddelaars zoals de VDAB. Een sanctie kan variëren van een vermindering of tijdelijke schorsing van de uitkering tot een definitieve stopzetting in het uiterste geval. De meeste sancties worden opgelegd omdat mensen niet reageren op een oproep van de arbeidsbemiddeling of weigeren deel te nemen aan een beroepsopleiding. “Een werkloosheidsuitkering dient om brute pech van jobverlies te overbruggen naar een nieuwe job. Wie onvoldoende of geen inspanning levert om een job te vinden, moet dat voelen”, zegt Axel Ronse. “Sancties zijn uiteraard geen doel op zich, ze zijn het sluitstuk van een activeringsbeleid.”
Enorme regionale verschillen
Opvallend: Vlaanderen is goed voor 60 procent van alle sancties, terwijl slechts 37 procent van het totaal aantal werklozen er woont. In absolute cijfers gaat het om 11.354 sancties in Vlaanderen, tegenover 4.532 in Wallonië en 2.934 in Brussel. “De regionale verschillen zijn enorm” vervolgt Axel Ronse. “Daarom is de beperking van de werkloosheid in de tijd essentieel. Het is niet alleen een communautaire hervorming, maar vooral een hervorming om vacatures in te vullen, mensen sneller aan het werk te krijgen en de sociale zekerheid te redden.”
