voorbij de waan van de dag

Het is opnieuw een tijdje geleden dat ik geschreven heb.

Echt geschreven. Meestal ga ik daarvoor naar Wissant. Toch minstens 1 keer per jaar. Het lukte nu nog niet. Komt nog wel. Maar nu is Wissant tot bij mij gekomen.

Wild golvende gedachten. I ruik de zee, ik voel het strand en zie de krijtrotsen. De zon streelt mijn gezicht terwijl de wind me in elke mogelijke richting blaast.

Ik weet niet helemaal waarover ik wil schrijven maar wel dat ik wil schrijven.

Misschien over het parlement. Over mijn rol als fractieleider. Ik voel er me de cheerleader van Arizona. Ik geloof er echt in. Is dat naïef? De tijd zal het uitwijzen. Maar wat ik zeker weet is dat we nu echt all-in moeten gaan en dat project radicaal steunen. De hervormingstrein is vertrokken en gaat razendsnel. Dat zorgt best wel voor een explosieve sfeer. Elke dag is er wel iets. Maar als we de waan van de dag kunnen overstijgen, onze horizon houden dan raken we er wel.

Ik geloof ook echt dat we het partijbelang kunnen en moeten blijven overstijgen. Dit gaat niet over rechts of links. Het gaat over ons systeem van herverdeling. Komt erop neer dat we niemand willen achterlaten. Als we dat overeind willen houden dan moeten we nu hervormen. Dat is volgens mij ook hetgeen wat de 5 Arizona partijen oprecht bindt.

De komende weken zullen pittig worden maar ik heb precies het gevoel dat ik dat enorm kan relativeren. Ons land kende nooit eerder zo’n ongeziene hervormingen. Het lijkt me heel normaal dat die met veel drama gepaard gaan. Aan ons om het tempo erin te houden en alle drama te overstijgen.

Verder is het een aanpassing om een iets meer zichtbare rol te mogen spelen. Die rol gaat gepaard met een groot gevoel van dankbaarheid, maar ook nederigheid en een beetje onzekerheid. Het is ook een rollercoaster. Elke dag brengt iets nieuws. Het is balans zoeken tussen meesurfen op de plotse golven en tegelijk het zicht op de horizon te houden.

Alles gaat zo snel maar over elk thema dat je debatteert moet je goed beseffen dat het minstens een grote groep mensen in hun dagelijkse leven raakt. Niets is onbelangrijk. Niets mag op automatische piloot.

Mijn politieke sleutelwoorden zijn denk, spreek en voel. Alle drie even belangrijk. Voelen wat je concullega’s willen. Begrijpen waarom ze dat willen. Achter het ogenschijnlijk conflict op zoek gaan naar de onderliggende bezorgdheid. Dat is de enige manier om samen bakens te verzetten.

Spreken op een bevattelijke manier. Geen klank produceren maar iets vertellen. Dat lijkt simpel maar daar kruipt veel tijd in.

En denken. Zo belangrijk. Altijd uitgaan van een politiek filosofische visie. Ik geloof zo hard in de gemeenschap. Open, dynamisch, vol tradities, herkenningspunten, raakvlakken, gedeelde ambities. De gemeenschap is wat ons hoort te binden, is wie we zijn en wat we moeten versterken. Niet de overheid, niet de ultieme individuele vrijheid maakt wie we zijn. Wel onze gemeenschap.

Soms mis ik de tijd om heel diep in iets te duiken. Ik wil graag als agnost doorgaan op de nuttige rol van religie in onze samenleving. Ik wil schrijven over wat soms als een leeg bestaan aanvoelt omdat het zodanig snel gaat en traag leven mij moeilijk lukt. Over zoveel valt te lezen en te schrijven.

Dat laatste vind ik een heerlijke gedachte. De bril waarmee we naar het leven kijken bepaalt voor een groot deel of we ons al of niet gelukkig voelen. Hoe groter het verwachtingspatroon hoe groter de ontgoocheling. Maar met weinig verwachtingspatroon gaat vaak weinig ambitie gepaard. Soms is het een evenwicht.

Ik denk dat ik mezelf binnenkort eens in Rome zal uitnodigen. Bij onze deken Geert Morlion. Een half jaar geleden verhuisde hij. Ik mis hem in onze stad.

Foto cc Bas Bogaerts