Om de weg te vinden moet je verdwalen

Onze deken Geert Morlion wordt rector van het Belgisch college in Rome.

Dat doet me iets. Ik heb nooit in God geloofd maar durf ook niet zeggen dat God niet bestaat. Ik heb God nog nooit gevoeld, ik kan het dus niet zeggen.

Ik durf me wel Christen noemen. En dat heeft ontzettend veel met deken Geert Morlion te maken.

Tot voor kort zette ik me af tegen alles wat met de Kerk en het Christendom te maken heeft. Ik vond het een hypocriet instituut en was er op één of andere manier zelfs boos op. Hoe durfden net die ons te zeggen hoe we moeten leven?

Als cultuurschepen kom je op plaatsen waar je van nature uit niet naartoe zou gaan. Dat was in mijn geval ook de Kerk, de parochie van deken Geert.

De eerste keer dat ik zijn zachte, filosofisch beschouwende stem hoorde was ik al in de war. Dit stond in schril contrast met het negatief, oubollig beeld dat ik had van de Kerk.

Zijn oprechte interesse en betrokkenheid in alle facetten van onze samenleving vielen me meteen op. Dit is iemand die graag mensen ziet. Iemand die erin slaagt om mensen samen te brengen. Om hen het materiële, alledaagse te laten overstijgen. Om synthese te krijgen in gedachten, gevoelens die we collectief doormaken. Weinig volk of afgeladen volle Kerk, de heerlijke vertelling en beschouwingen van onze deken beroeren altijd, doen altijd denken.

Dankzij onze deken heb ik de Kerk leren waarderen. Niet omdat ik in God geloof. Wel omdat ik geloof in het samenbrengen van mensen rond zaken die het alledaagse, materiële overstijgen. In een context van liefde, generositeit, van stilte, van spreken, van zorgen. Het gaat over omgaan met verlies, over duurzaamheid, over liefde, over opgroeien, over conflict, over vrede.

Geen academische lezing doorspekt van onderzoek en feiten. Wel gevoelens die aan de hand van metaforen tot gedachten worden gevormd.

De term ‘deken’ doet me letterlijk aan een deken denken. Je kan je in zijn warme woorden nestelen en rust vinden. Heerlijk. Op zondag tijdens de mis alles op ‘pauze’ zetten. In tegenstelling tot wat ik vroeger dacht betekent dat niet je laten zeggen ‘hoe je moet leven’. Wel je doen denken over hoe je leeft en wat je leven kan betekenen.

Als agnost voel ik me op één of andere manier thuis in de deken zijn Kerk. Op één of andere manier helpt het om even alles te overstijgen, in perspectief te zien.

Ik ga U missen Geert. Warme deken van onze stad. Met u verdwijnt een encyclopedie aan inzicht en empathie, een bindmiddel van onze gemeenschap, een onuitputbare bron van generositeit, een verbindende gangmaker, een filosoof, een denker, maar vooral een heerlijke mens. Kortrijk zal altijd Uw thuis blijven en U die van Kortrijk