Oerkreet onzekerheid

Onzekerheid. Een vreselijk gevoel of een instinctieve oerkreet die in ons allemaal schuilt?

Ik voel me vaak onzeker. Persoonlijk en ook professioneel. Eigenlijk ben ik een introvert. Ik toon dat niet echt maar in heel directe ‘face to face’ contacten neemt onzekerheid het vaak over van me. Het perfecte schild voor onzekerheid in ‘face to face’ contacten is veel vragen stellen en op die manier inzicht krijgen in wie voor je staat. Da’s alleszins mijn ‘schild’. En als dat niet helpt dan is er humor. Flauwe mopjes.

Mijn meest onzeker moment van de voorbije jaren was toen ik voor ons literair festival Memento naar het muziekcentrum ging. Daar was een klasje, ik vermoed eerste leerjaar. Alle kindjes hadden hun dromen opgeschreven. Leuke dingen: meer speelpleintjes, meer tijd om samen te zijn ..

Heerlijk mee wegdromen in hun verbeelding. Tot een leerkrachte me aansprak. Een jongetje van Afrikaanse origine hield haar hand vast. Hij had ook nog een droom voor me. Met een zacht stemmetje en grote oogjes sprak hij me aan. “Kan jij ervoor zorgen dat er geen schimmel meer in mijn huis is”?

Niet alleen mijn hart brak. Ik was ook volledig uit m’n comfort zone. Gedachten stroomden langs alle kanten doorheen mijn lijf. Je bent nu 6 jaar schepen, 10 jaar parlementslid. Bezig met arbeidsmarkt, met cultuur. Maar is wat dit jongetje net zei niet hetgeen waar je wakker van moet liggen? Een stad waar kindjes leven in huizen met schimmel? Is dat de stad die we willen?

Tuurlijk ben ik niet naïef. De wereld kunnen we niet verbeteren. Maar wat heeft het voor zin om een nieuw museum te bouwen, de Schouwburg grondig te renoveren als kindjes hier in vieze omstandigheden opgroeien? Zo’n dingen zetten je tot denken.

Onzekerheid komt opzetten op momenten waar we ze het minst verwachten. Ik heb er lang mee geworsteld. Als kind werd ik gepest. Wellicht omdat ik lang in een eigen fantasie wereld leefde en raar overkwam. Misschien was ik daarom onzeker. Kan ik wel iets, ben ik wel een meerwaarde op deze aardse wandeling? Dat waren toen de vragen.

Nu gaat het over andere dingen. Ik word ouder, zie mijn generatiegenoten met fantastische kinderen. Ik heb er geen. Ben ik met de juiste dingen bezig? Ook over een politieke campagne ben je onzeker. Hoe overtuig je veel mensen? Je wordt elke dag door evenveel mensen aangesproken dat je teveel op X inzet en evenveel andere die je zeggen dat je teveel op Y inzet. Onzekerheid sluipt in elke hoek van ons bestaan.

Maar eigenlijk is onzekerheid iets goed. Het wordt slecht als het leidt tot eeuwige twijfel. Maar het goede aan onzekerheid is dat het leidt tot luisteren, dat het de poort naar zelfgenoegzaamheid verspert. Volgens mij hoef je niet af te raken van onzekerheid maar moet je er gewoon mee leren leven. Misschien is het een soort van morele stem. Onze instinctieve oerkreet?

Hulde aan de onzekerheid