Elke dag wel duizend keer verliefd worden op een andere gedachte.

Heerlijk die zon. De wereld laat zich zo anders zien. Precies alsof ze glundert. Wat een verschil met een grauwe winterse dag wanneer ze lichtjes lijkt te huilen. 

Het liefst heb ik de zon net voor ze gaat liggen. Zo van die vette donkergele stroken die zich tussen de latjes voor m’n ramen lijken te persen in mijn richting. Alsof ze revolteren omdat ze nu al ‘naar hun bakje moeten gaan’. 

Dat donkergeel doet me wat denken aan wat ik me bij de jaren ’60 lijk voor te stellen. Beetje retro. Ik hou daarvan. Wie niet?

Liggen op een grasveldje, cocktail van geuren die op één of andere manier het betoverend enthousiasme van de zomer die zich aandient in een synthese brengen. Komt binnen als een aromatisch orgasme voor de neus. Een neusorgasme. Ik vind dat een leuk woord.

De zomer brengt een zekere vorm van rustige onrust teweeg. Wat zal er allemaal te doen zijn? Het ritme van genot zal hoog liggen. Mis ik de cadans? Wat wil ik zeker ontdekken? Of wil ik net ontsnappen? Instagram is op dat vlak genadeloos brutaal. 

Voor het slapengaan stories checken is niet zonder gevaar. Een zee aan stories die me wijzen op wat ik allemaal ‘gemist heb’ of aan het missen ben. Badend in het warme nachtzweet met het geluid van een mug piekeren over gemiste ervaringen, blijven swipen op insta tot de nacht rust brengt. Wakker worden met een zomerkater. 

Mijn favoriete manier om de zomer te ‘grijpen’ is in de trein. Starend door het raam. Liefst deze die via Oudenaarde naar Brussel loopt. Door de Vlaamse Ardennen. De zon die de heuvels streelt. Zonnestralen die dansen door bomen en huppelen over velden. Precies alsof ze me een verhaal willen vertellen. 

Doet me denken aan de goeie oude tijd wanneer we op scoutskamp vertrokken. Lekker diep in de Walen langs kleine stationnetjes. Ik was toen zo fier op mijn Zwitsers zakmes. Ik had het gevoel dat ik er de wereld mee kon veroveren. Van mijn meter gekregen. Ik weet nog precies wanneer. 

Is het leven een aaneenschakeling van ervaringen, gevoelens die opkomen of is het een pad dat we wel doordacht volgen? Of hebben we de keuze? Volgens mij zijn we geneigd om ons voor te nemen het pad te volgen en uit te stippelen. Maar wanneer het zomer wordt lijk ik dat alleszins los te laten. Gewoon het gevoel volgen. Als een jachthond die zich laat verleiden door duizenden geuren tegelijk en in de bossen verdwijnt. Elke dag wel duizend keer verliefd worden op een andere gedachte. 

Ik denk dat wanneer je het pad verlaat en je laat leiden door de ‘geuren, zonnestralen en aroma’s’ je tot zoveel nieuwe inzichten komt. Bij mij lopen ze dan samen op zo’n mooie zomeravond 
waar een kampvuurtje zich aandient als dessertje op de sunset. 

Tussen de vele gesprekken door valt alles tijdens een diepe stilte in zijn plooi. Je voelt het: harmonie. Zonder nadenken kom je tot inzicht. Je staart gelukzalig naar de sterren. Dat gevoel is heel moeilijk vast te houden. Het glipt continu weg. Je kan het niet vasthouden. Je kan er enkel voor openstaan en van genieten wanneer het zich in je handen bevindt.

Ik voel het nu