Absurde helden

Absurde helden

Gewoon op de grond liggen. Ogen dicht maar toch nog de magisch blauwe hemel zien. Het gras ruiken. De wind die zachtjes je gezicht streelt. Spelende kinderen horen, genieten van ‘stem timbres’ uit gesprekken die rond je doorgaan. Je proberen in te beelden welke gezichten schuilgaan achter de verschillende verhalen die zich rond je afspelen.

De chaos van de innerlijke stilte. Ik kan daar zo van genieten, in een park. Organisch alle geluiden en tintelingen laten doordringen. Niet functioneel maar gewoon vloeibaar. Op één of andere manier voelt het ook tijdloos. Voel je jezelf één met de aarde waar je op ligt met de klanken rond je.

Alles is een soort van éénheid. Precies of de gesprekken, het spel van de kinderen, de insecten, de vogels, de zonnestralen op mekaar afgestemd zijn als in een orkest. Een zekere vorm van chaos in harmonie die binnenkomt. Half in slaap vallen, dromen, opnieuw wakker schieten.

Niet meer denken in oorzaak of gevolg, geen daarnet, nu en straks. Gewoon ‘zijn’, ‘beleven’. Het doet me terugdenken aan de kindertijd. Een zalig boek van ‘de vijf’ verslinden. Je zachtjes laten glijden in de verbeelding van de schrijver. Verre reizen maken zonder je daarvoor te verplaatsen. Innig connecteren met personages, hun verdriet, verliefdheid, boosheid en geluk voelen. Aan hen denken lang nadat je het boek hebt gelezen. Je door hen laten inspireren.

Verbeelding en empathie gaan hand in hand. Misschien zijn het wel 2 termen voor hetzelfde. Ons leven gaat snel. Elke dag is ‘afvinken’ en ‘opleveren’. Maar de aarde, de klanken, de geuren, de wind, de zon, die blijft. Dat doet me altijd denken aan de ‘oervraag’. Wat is de zin van onze aardse wandeling. Zijn we zelfs een detail?

Het meest bevrijdende antwoord dat ik daarop heb is ‘geen flauw idee’. Albert Camus heeft me enorm geïnspireerd. Hij gaf een antwoord op Nietzsche die God dood had verklaard. Wie bepaalt dan nog wat goed of kwaad is? Met ‘l Homme révolté” schreef hij een meesterwerk. Zonder te verwijzen naar één of andere hogere kracht gaf hij opnieuw zin aan het leven. Gewoon door je empathie en verbeelding te volgen. Het ‘menselijk verzet’, de absurde helden.

Absurd want het leven heeft geen zin maar een held omdat je je daartegen verzet ook al weet je dat het zinloos is. Het universum geeft geen antwoord op onze levensvragen. Jamais.

Ik hou van die absurditeit en vooral van de absurde helden. Omdat ze zin geven zonder dat daar een reden voor is. Ik hou ook van kunst die mensen wijst op de absurditeit van het bestaan. Maar tegelijk hou ik ook van kunst die empathie en verbeelding opwekt. Empathie en verbeelding zit in elk van ons maar komt pas echt tot uiting als we innerlijke rust opzoeken. Voor sommigen is dat in een spirituele omgeving, anderen op de grond in een park liggen, wandelen, muziek beluisteren, genieten van kunst. Moeten we allemaal meer doen

Geen flauw idee waarom ik nu in m’n pen gekropen ben. Ik denk dat het me ook een zekere vorm van innerlijke rust geeft. Absurd wellicht.

Fijn weekend iedereen.

Foto cc Bas Bogaerts